مسافرت مشهد

چشمای قشنگ و مهربونشو میدوزه تو چشمام…

میگه: فقط به خاطر این که اون هواپیماهه سقوط کرد؟

میگم: نه فقط به خاطر اون… دلم شور میزنه… میدونم خیلی دلت میخواد بری ولی چیکار کنم که انقدر دوستت دارم… و بغض چند روزه اش در گلو میشکنه… اونقدر هق هقش از ته قلبه که هر کار میکنم نمیتونم جلوی اشکی رو که از گوشه چشمام می غلته و میریزه پایین بگیرم…

میگه: مامان قبول داری که همه چی دست خداست؟پس اونایی که تو رختخوابشون خوابیده بودن و هواپیما خورد به خونه شون چی؟ با استیصال نگاهم میکنه و ادامه میده: آخه زینب میره گفته من باید با مامانت حرف بزنم…  خوش به حالش… نگاهمو به خال بسیار زیر سیاهی که روی گونه راستشه میدوزم… چقدر این خال کوچولو  صورتشو دوست داشتنی کرده …قطره اشکی از کنار همون خالی که من عاشقشم می غلته و میریزه پایین…

 5 ماه بکش درس خونده و تنها معدل بیست کلاس شده… قراره سه نفر اول رو ببرن از طرف مدرسه مشهد … دو سه روزه که زمزمه اش میکنه و من هر بار میگم که: نگار جان آخه چطور دلم طاقت بیاره که تو با مدرسه بری مشهد… اگه قطارتون تصادف کرد چی اگه تو شلوغی حرم زیر پا رفتی چی؟اگه گم شدی اگه مریض شدی…اگه دلم برات تنگ  شد… و …

خدای بزرگ یاد روزایی میفتم که خودم دوست داشتم برم اینور و اونور و مامانم همینطور نگرانم  بود و هر بار هم گله میکردم که چرا نمیزاری برم؟ میگفت: تا مادر نشی نمیتونی بفهمی من چی میگم… حالا من مادر شدم و دخترم نمیتونه منو بفهمه…

میگم: نگارم قول میدم خودم ببرمت مثل اون سال… میگه: آخه اینطوری بیشتر بهم خوش میگذره و من مستاصل میگم: هر چی بخوای به جاش بهت میدم هر چی بخوای… و تو دلم میگم حتی جونمو… بغض راه گلومو بسته میگم: عزیزم نگارم… هر کاری بخوای برات میکنم…هر کاری… و اون فقط اشک میریزه… میدونم که تازه اول مشکلاتمه … بزرگ کردن بچه هزار و یک مشکل داره… باید قوی باشم.. باید بتونم به این باور برسونمش که اجازه ندادن من دلیل نداشتن اعتماد به اون نیست… نداشتن اعتماد به دنیاییه که توشه… 

راستی یه سر به اینجا بزنید بیشتر از این نمیخوام در موردش توضیح بدم…