چی از خودمون باقی میگذاریم؟

چرا ما آدمها برای ارتباطاتمون دوستی ها مون روابط فامیلی مون و خلاصه تمام اون چیز هایی که شاید بهش پیوند اجتماعی بشه گفت ارزش قائل نیستیم؟ چرا وقتی فکر می کنیم که داریم یه عزیزی رو از دست میدیم یا خطری داره تهدیدش میکنه تازه یادمون میفته که ای بابا مثل اینکه ما همچین زیادم ازش بدمون نمیاد انگار یه هوا هم دوستش داریم حالا یه زنگ بزنیم حالشو بپرسیم نکنه خدای نکرده یه چیزیش بشه بعد پشیمون شیم و وجدان درد بگیریم که چرا بهش بی محلی کردیم یا تحویلش نگرفتیم!!! واقعا” این دنیای فانی ارزش این رو داره که روابط خواهر و برادر یا برادر و برادر یا …. بخاطر مال دنیا و ارث و میراث از هم بپاشه؟ به خدا ارزش نداره و آدم وقتی میبینه که بعضی از آدمها انقدر ریز فکر می کنن خنده اش می گیره که ای بابا اینا کجا هستن و دارن تو چه عالمی سیر میکنن! نمیدونن که با رفتارهای حساب نشده و زشتشون چه بلایی به سر روح خودشون و اطرافیان میارن؟ تو رو خدا اگه از اون دسته آدمهایی هستید که واسه یه چیز پوچ و بی ارزش مدام داستان سرایی می کنید و از طرف مقابل یه غول میسازید و هی سعی می  کنید زخم ایجاد شده رو تازه نگه دارید و گاهی هم با کمک اطرافیان نادان نمک روی اون زخم بپاشید یه سر به بیمارستان ها و قبرستانها بزنید و ببینید که آخر عاقبتتون چیه و اونوقت فکر کنید آیا ارزش داره که قهر کنیم بی محلی کنیم دل بشکنیم و بعد هم این دنیا رو با یه عالم خاطره تلخ از خودمون ترک کنیم و بریم؟